Rozdział 5 - Przyjaźń.

Wciąż myślała o porannej sesji. O tym, co mówiła na głos, jak nazywała swoje uczucia, opowiadała o sobie. Zastanawiała się nad tym, jak łatwo przychodziło jej formułowanie myśli, gdy Camilla zadawała jej pytania. Czasem proste, czasem głupie. Ponuro patrzyła na Frankie karmiącą Maggie. Zdecydowanie nie podobało jej się to, że tak łatwo ulegała psycholożce.

- Chodź. – Frankie posadziła Ninę na krześle. – Rozczeszę ci włosy. – Próbowała wyciągnąć ją z posępnego nastroju.

- Nie, Frankie. – Nina wyjęła jej szczotkę z dłoni. – To ja ciebie uczeszę.

Rozczesała jej skołtunione włosy, które pokryte były coraz bardziej zauważalną siwizną.

- Myślicie, że my jesteśmy przyjaciółkami? – zapytała je Nina z powagą.

- O tym dziś rozmawiałyście? – Frankie delikatnie podniosła głowę spoglądając na nią badawczo.

- Zapytała mnie, co bym oddała, byście były szczęśliwe – zdradziła.

- I co jej odpowiedziałaś? – Maggie z zaciekawieniem się w nią wpatrywała.

- Powiedziałam, że jeżeli miałoby tak być, że Frankie nikt nie ukradłby dziecka, a ty nigdy byś nie zwątpiła w to, że jesteś ładna, gdy ważysz więcej niż 40 kilogramów, to... – nabrała powietrza – powiedziałam jej prawdę. – Nie wstydziła się swojej odpowiedzi, a tego, że tak mocno otworzyła się przed Camillą.

- Jaką prawdę? – Frankie posadziła ją na łóżku w ogóle nie analizując otwartości Niny wobec terapeutki.

- Oddałabym za życie za wasze szczęście. – Czuła, jak do jej oczu napływają łzy. – Myślicie, że na tym właśnie polega przyjaźń, że za przyjaciela oddaje się życie?

Frankie starła łzy z jej policzków i mocno przytuliła. Maggie położyła głowę na jej kolanach. W zupełnej ciszy, pogrążone we własnych myślach trwały tak przez długie minuty. Nina była pewna, że ta chwila, tak dla niej, jak i dla nich ma wielkie znaczenie. Coś się zmieniło i nie chciały z tym walczyć. W całym szaleństwie swojego życia zatrzymały się na chwilę, by to uchwycić, zrozumieć.

- Tak, na tym polega przyjaźń. – Frankie mocno je przytulała, głaskała.

Serce Niny przyspieszyło. Skoro zdobyła coś tak niezwykle cennego, powinna o to walczyć. Ta myśl była niczym objawienie. I choć nie miała pojęcia, co z tym, jakże ważnym odkryciem zrobić, jak działać, była pewna, że teraz wszystko będzie inaczej.

- Nina? – zapytała ją Maggie po długiej chwili. – Za co my mamy oddać życie, byś była zdrowa?

- Nie wiem, Maggie, chyba nie powinnam była się w ogóle urodzić, bo od zawsze, jak sięgnę pamięcią, coś było ze mną nie tak. Może jedni stają się wariatami w wyniku traumatycznych przeżyć, a inni się nimi po prostu rodzą. Ja się taka urodziłam.

- Nie! – Frankie się uniosła. – Na pewno odnajdziesz kiedyś to coś! Nie jesteś wariatką z urodzenia – oznajmiła pewnie.

- Mam same ułomności, popadam w agresję tak ogromną, że siła, jaka mnie dopada, jest w stanie powalić nawet Wieloryba. Boję się ognia, mam rozdwojenie jaźni, mam dalej wymieniać?

- Może to przez ten pożar – analizowała Maggie. – On wywołał tak wielki lęk. Ale byłaś mała i nie możesz tego pamiętać. Tak, na pewno winny jest ogień – stwierdziła z głębokim przekonaniem po dłuższej chwili.

- Czasami śnią mi się te płomienie, słyszę głośny krzyk. I ten męski głos... – Zamknęła oczy próbując sobie przypomnieć sen. – Nina, uciekajcie, Nina, zabierz ją! – Jej ciało pokrył dreszcz. Nie był to głos ani jej ojca, ani dziadka, nie miała co do tego najmniejszych wątpliwości. A jednak była pewna, że krzyczał ktoś niezwykle jej bliski.